กำลังใจ

เหมันต์ปี 2555 อากาศค่อนข้างหนาวทีเดียวสำหรับการเจริญกรรมฐาน อาตมาใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งสมาธิและออกกำลังกายเพื่อให้มีเรี่ยวแรงปฏิบัติธรรมต่อไป 


วันหนึ่งในเดือนกุมภาพันธ์ปีเดียวกัน อาตมาทราบว่ามีญาติโยมนำศพมาไว้ที่วัดเพื่อรอประกอบ
ศาสนพิธี อาตมาจึงปฏิบัติสิ่งที่ทำเป็นประจำคือการแผ่เมตตาให้ร่างไร้วิญญาณ วันนั้นอาตมาพบว่ารู้จักผู้ตายมาก่อน เราเคยพบกัน 2-3 ครั้ง เขาได้ชื่อว่าเป็นบุคคลที่คลั่งไคล้การออกกำลังกายและการดูแลสุขภาพ ภาพถ่ายของเขามักปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นอยู่เสมอ ในฐานะเป็นผู้ทุ่มเทให้กับกิจกรรมการกุศลอย่างสุดโต่ง แต่หลังจากเขาเสียชีวิตมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเช่น ก่อนนำร่างของเขามาที่วัดพระพุทธรูปภายในห้องตั้งหีบศพหล่นลงมาแตกหัก อาตมาทราบมาว่าเขาเผชิญกับอาการทางระบบประสาทที่น่าตกใจและจากโลกนี้ไปอย่างทุกข์ทรมาน อาตมาจึงเกิดความสงสัยว่า เป็นไปได้หรือไม่สิ่งที่เขาประสบก่อนเสียชีวิตทำให้เขาหมดความศรัทธาในเป้าหมายที่มุ่งมั่น จึงแสดงออกให้ทุกคนรับรู้หลังจากโลกนี้ไปด้วยวิธีต่างๆ

อาตมากลับไปยังกุฏิกลางป่าเพื่อบำเพ็ญสมาธิภาวนาด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เมื่อพิจารณาถึงการออกกำลังกายของตัวเองและผู้ตาย อาตมาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมรำพึงออกมาว่า  "เราจะทำไปเพื่ออะไร" แต่อาจเป็นเพราะอานิสงส์ของการปฏิบัติธรรม รวมทั้งพิจารณาสังขารและเจริญมรณสติในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา อาตมาจึงรู้สึกขบขันกับความคิดของตัวเอง ทันใดนั้นคลื่นแห่งปีติได้แผ่กระจายไปทั่วจิต ความสุขและแสงสว่างอาบทั้งร่างอย่างเหลือเชื่อ ราว 2-3 นาทีถัดมา ภาพของพระอาจารย์อนันต์ซึ่งเป็นครูบาอาจารย์ของอาตมาปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัดพร้อมยิ้มกว้าง เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านแสดงให้อาตมาเห็นว่า "ท่านเองก็รู้สึกเช่นนี้อยู่ตลอดเวลา"

สองปีต่อมา อาตมาเดินทางไปเมืองไทยจึงมีโอกาสถามพระอาจารย์อนันต์เกี่ยวกับประสบการณ์ดังกล่าว อาตมาอยากทราบว่าท่านรู้สึกเช่นนั้นอยู่ตลอดเวลาจริงหรือไม่ เมื่อท่านตอบว่า "ใช่" จึงทำให้อาตมาแปลกใจมาก ท่านก้มลงมองลึกเข้าไปในจักษุของอาตมาพลางพูดว่า "กัลยาโณ นั่นเป็นนิมิตหมายที่ดีที่สุดแล้ว" 

นับแต่จุดนั้นเป็นต้นมา อาตมาหวนรำลึกถึงเหตุการณ์นี้อยู่เสมอ เพราะสิ่งที่อาตมาเพียรกระทำอยู่เป็นเรื่องยาก ต้องอาศัยกำลังใจจากทุกแห่งหนเท่าที่พอหาได้

Aj. Kalyano
20 มีนาคม 2557